Definicja Depresja

Co znaczy: polecany specjalista: psychiatra Vincent van Gogh, który cierpiał wskutek depresji, namalował 25 lipca 1890 roku obraz przedstawiający desperację i brak nadziei w depresji. (licencja, autorzy) Zaburzenia depresyjne powstają na tle psychicznym. To jest stan powodujący obniżenia nastroju, obniżenia napędu psychoruchowego, zaburzenia rytmów okołodobowych i lęki. Choroba dotyka najczęściej osoby pomiędzy 15 a 30 r. ż., lecz badania wskazują dwa szczyty zachorowań (pierwszy około 30 r. ż., a drugi około 60.). Szacuje się, iż na depresję cierpi ok. 10% ludzkości. Podział depresja epizodyczna(tak zwany epizody depresyjne), która trwa krócej niż dwa lata (jej właściwością charakterystyczną jest wyraźny początek) zaburzenia depresyjne nawracające (endogenne – depresja spora i egzogenne – depresja reaktywna) depresja przewlekła (dystymia), która trwa przynajmniej dwa lata z okresami remisji nie przekraczającymi dwóch miesięcy. depresja poschizofreniczna, przejawiającą się popsychozie schizofrenicznej (towarzyszą jej symptomy schizofreniczne) Objawy ból głowy brak apetytu brak nadziei na poprawę brak zadowolenia kłopoty z koncentracją kłopoty z podejmowaniem decyzji lęk mdłości myśli samobójcze nadużywanie alkoholu obniżenie umiejętności pracy ogólne rozbicie psychiczne osłabienie pustka emocjonalna utrata radości z życia wahania nastroju zaburzenia snu zawroty głowy zmęczenie pomniejszony popęd seksualny Powody Rozważania na temat przyczyn depresji ciągle trwają a teorii jest bardzo sporo. Ustalono, iż zaburzenia depresyjne mogą powodować: uwarunkowania biologiczne uwarunkowania psychodynamiczne uwarunkowania poznawczo – behawioralne inne choroby o ciężkim przebiegu (zaburzenia psychiczne, nowotwory, choroby endokrynne, neurologiczne i zakaźne) wyuczona bezradność chęć dostosowania zażywanie substancji psychoaktywnych Diagnoza Do diagnozowania depresji służy pomiędzy innymi klasyfikacjaICD-10, wg której stwierdza się występowanie epizodu depresyjnego, jeżeli występuję poprzez przynajmniej dwa tygodnie, najmniej dwa z trzech poniższych symptomów: obniżenie nastroju, utrata zainteresowań ianhedonia, mniejsza energia albo wytrzymałość na zmęczenie, i dwa albo więcej symptomów tych jak: trudności w skupieniu uwagi, obniżenie samooceny, odczuwanie winy, czucie się bezwartościowym, pesymistyczne postrzeganie przyszłych wydarzeń, myśli bądź zachowania suicydalne albo zachowania autoagresywne, problemy ze snem, pomniejszenie apetytu. Do rozpoznania depresji dużej (endogennego zaburzenia depresyjnego nawracającego) służy opis DSM-IV. Kryteria diagnostyczne : Występowanie minimum pięciu symptomów poprzez czas 2 tygodni pod warunkiem, iż stanowią one ważną zmianę w zachowaniu chorego; jednym z symptomów jest obniżenie nastroju bądź utrata zainteresowań czy brak umiejętności odczuwania przyjemności. obniżenie nastroju lubdysforiawystępujące każdego dnia poprzez przeważającą część dnia odczuwana subiektywnie i dostrzegana poprzez otoczenie znaczne ograniczenie zainteresowań wszystkimi czynnościami i brak odczuwania przyjemności związanej z ich wykonywaniem spadek albo wzrost masy ciała minimum 5% w ciągu miesiąca albo codzienny wzrost albo spadek apetytu utrzymująca się bezsenność albo nadmierna senność spowolnienielub podniecenie ruchowe uczucie zmęczenia poczucie nieuzasadnionej winy, obniżenie poczucia własnej wartości obniżenie sprawności myślenia, zaburzenia uwagi i koncentracji, niemożność podjęcia decyzji nawracające myśli o śmierci, myśli samobójcze realizowane bądź nie Kryteria wykluczenia należy wykluczyć istnienie somatycznych albo organicznych czynników, które mogą mieć wpływ na nastrój zaburzeniem nie jest reakcja na śmierć bliskiej osoby (jeśli żałoba przedłuża się albo dodatkowo występują myśli samobójcze, nasila się poczucie własnej bezwartościowości i następuje wyraźne spowolnienie ruchowe należy podejrzewać depresję endogenną) nie występują urojenia przed, w trakcie albo po czasie pojawienia się zaburzeń poprzez czas 2 tygodni Leczenie Nad prawidłowym przebiegiem leczenia powinien czuwać psychiatra albo neurolog. Podstawą terapii jest zapewnienie choremu poczucia bezpieczeństwa, w celu niedopuszczenia do próaby samobójczej. Regularnie rekomendowana jest hospitalizacja ułatwiająca dobór odpowiednich leków i dawek. Pobyt w szpitalu trwa do kilkunastu dni. W tym okresie są również przeprowadzane badania wykluczające inne powody stanu pacjenta. W terapii stosuje się: leki przeciwdepresyjne (szerokie spektrum działania, efekty widoczne dopiero po 4-6 tygodniach) psychoterapię leki normotymiczne leki przeciwpadaczkowe fototerapię niektóre leki neuroleptyczne elektrowstrząsy deprywację snu elektrowstrząsy (bardzo rzadko służące) diety bogate w kwas omega -3 i witaminy z grupy B doktryny religijne, które pomagają rozumieć naturę świata i człowieka