Definicja Schizofrenia

Co znaczy: polecany specjalista: psychiatra z łaciny: norbus bleuleri, gr. schizein, "rozszczepić" i gr. phrēn,phren-, "umysł" Cząsteczka chlorpromazyny, która zrewolucjonizowała leczenie schizofrenii w latach 1950 (licencja, autorzy) Zaburzenia psychiczne z grupy psychoz endogennych polegające na rozszczepieniu (gr.schisis) międzymyśleniem, zachowaniem,emocjami, sferą motywacyjną, ekspresją emocji, przejawiające się między innymi niedostosowaniem zachowania i emocji pacjenta do sytuacji, jak również treści jego wypowiedzi. Uznaje się, iż najczęściej choroba objawia się u młodych dorosłych. Początek może być nagły, powolny albo ukryty (symptomy bardziej przypominają nerwicę). Zdarza się, że nagły początek poprzedzony jest krótkim epizodem niezwykłego (niezgodnego z dotychczasową linią życia) zachowania chorego. Choroba może mieć przebieg stały albo stały z remisjami, a również objawiać się tylko epizodycznie. W przebiegu choroby powiększa się prawdopodobieństwo współwystępowania zaburzeń, takich jak depresja,zaburzenia lękowe, jednak podłożem obniżonego nastroju nie jest smutek, a ogarniająca chorego pustka. Choroba utrudnia znacznie funkcjonowanie społeczne, powszechnymi problemami są długotrwałebezrobocie,ubóstwoibezdomność. Okazuje się również, iż chorzy żyją o ok. 10-12 lat krócej, co wynika z problemów ze zdrowiem fizycznym, wskaźnikasamobójstw (10%) i najwyższej zanotowanej liczby przypadków ciężkiegosamookaleczenia. Trudno określić zapadalność, bo jest ona zależna od regionu świata i różni się nawet na niewielkich obszarach (nie tylko częstotliwość zachorowań, lecz również współczynnik płci). Badania w różnych miejscach świata, dają bardzo różne wyniki. Choroba ciągle wymaga dalszych badań, jak dotąd pozostaje jeszcze sporo niewyjaśnionych pytań dotyczących pomiędzy innymi przyczyn choroby. Nie powstała jeszcze pełna klasyfikacja. Naukowcy ciągle zastanawiają się czy to jest jedna choroba czy zespół schorzeń o podobnych cechach. W świadomości ludzi istnieje sporo mitów i nieporozumień dotyczących schizofrenii. Inne nazwy stosowane do opisania choroby to: chorobaBleulera, zaburzenia schizofreniczne, psychoza schizofreniczna. Objawy depresja kłopoty z koncentracją lęk mutyzm myśli samobójcze nastrój dysfotyczny neologizmy nieumiejętność wyciągania logicznych wniosków podejrzliwość problemy z pamięcią upośledzenie empatii upośledzenie percepcji społecznej wrogość zaburzenia mowy zaburzenia myślenia zaburzenia mechanizmów poznawczych złość zmienny nastrój Podział Z racji za złożoność zaburzeń ) i ciągle niepełną wiedzę na temat choroby, powstało sporo klasyfikacji opisujących schizofrenię. Nie istnieje, z kolei żadna opisująca całość zaburzeń. Powody ciągle nie są znane. Wiedza na temat choroby pogłębia się, lecz nadal stanowi jedynie mozaikę różnych teorii i hipotez. Wyniki badań wskazują, iż ważne znaczenie mają czynniki genetyczne wczesne warunki środowiskowe mechanizmy socjologiczne mechanizmy neurobiologiczne (aktualne badania). Jeden z naukowców, Fuller Torrey postawił hipotezę, iż schizofrenia jest powiązana z infekcja wirusową przebytą poprzez pacjenta w pierwszych miesiącach życia. Udowodniono również, iż w zaburzeniu tym zwiększona jestaktywność dopaminergicznawszlaku mezolimbicznymmózgu. Określono szczególną rolę receptoraD2(układ dopaminergiczny), jego niewłaściwe funkcjonowanie najprawdopodobniej odpowiedzialne jest za część symptomów. Diagnoza Nie istnieją badania laboratoryjne pozwalające rozpoznać chorobę. Diagnozę stawia się na podstawie wywiadu z pacjentem ) i jego bliskimi ) i obserwacji jego zachowania. Należy również wykluczyć zaburzenia wynikające z organicznych schorzeń mózgu o podobnym obrazie klinicznym. Kryteria ICD-10 opisujące (symptomy, wykluczają postawienie diagnozy u osób po poważnych urazach mózgu ) i z osób z upośledzeniem umysłowym. Leczenie Podstawą leczenia jest farmakoterapia z użyciem środkówprzeciwpsychotycznych (hamowanie aktywności dopaminergicznej). Dawki zmniejszane są razem z upływem lat. Ważną częścią farmakoterapii są atypowe neuroleptyki(klozapina, risperidon,olanzapinai inne). Chorzy objęci są również psychoterapią, w cięższych sytuacjach (zagrażanie życiu własnemu albo innych) konieczna jest hospitalizacja. Ważną rolę odgrywa również rehabilitacja społeczna i zawodowa. Wyleczeniu sprzyjają takie czynniki, jak: nagły początek choroby późny wiek zachorowania (powyżej 30. r. ż.) brak wcześniejszych problemy ze zdrowiem psychicznym (symptomy wytwórcze w przebiegu choroby dominują nad symptomami osiowymi obecność symptomówafektywnych chęć wyleczenia ze strony chorego ) i dobra współpraca z lekarzem włączenie w mechanizm leczenia otoczenia chorego (szczególnie najbliższej rodziny) dostępność różnych form oddziaływania terapeutycznego (leczenie biologiczne,psychoterapia) płeć żeńska